Tango voor Ernesto Sábato

Ik zal sterven in Buenos Aires, bij het gloren van de dag.
Ik zal stilletjes bewaren alles wat mij dierbaar was:
mijn kleine poëzie, die van afscheid en van kogels sprak,
mijn tabak, mijn tango en het vleugje treurnis dat ik had.

Ik zal mijn schouders huilen in de dageraad,
mijn voorlaatste glas whisky blijft onaangeraakt,
mijn verliefde dood zal mij als een tango halen
en ik zal weg zijn voor de klok van zessen slaat.

Vandaag, nu God mij niet droomt,wil ik mijzelf vergeten
bij onze straathoek van Santa Fe,
waar ik weet dat jij,
een en al droefheid, mij verbeidt.

Omhels mij stevig, want in mij
hoor ik de dood van velen
die eerder stierven
vreten aan wat ik heb bemind.
Laat ons gaan, mijn ziel, de dag is daar en buil niet meer.

In Buenos Aires zal ik sterven, bij het gloren van de dag,
op het tijdstip van allen die te sterven weten.
Mijn stilte zal trillen van het droefgeestige
vers dat ik nimmer voor jou wist uit te spreken.

Al die straten zal ik lopen tot aan het Plaza Francia,
waar als vluchtige schimmen van een vermoeid ballet,
onder het gestadig roepen van jouw naam,
mijn herinneringen geruisloos afscheid van mij nemen.

Ik zal sterven in Buenos Aires, bij het gloren van de dag.
Ik zal stilletjes bewaren alles wat mij dierbaar was:
mijn kleine poëzie, die van afscheid en van kogels sprak,
mijn tabak, mijn tango en het vleugje treurnis dat ik had.

Ik zal mijn schouders huilen in de dageraad,
mijn voorlaatste glas whisky blijft onaangeraakt,
mijn verliefde dood zal mij als een tango halen
en ik zal weg zijn als de klok van zessen slaat,
als de klok van zessen, als de klok van zessen slaat!

* 1968 Op muziek van Astor Piazzolla.

 Tango A Ernesto Sabato

Moriré en Buenos Aires, será de madrugada,
guardaré mansamente las cosas de vivir,
mi pequeña poesía de adioses y de balas,
mi tabaco, mi tango, mi puñado de esplín.

Me pondré por los hombros, de abrigo, toda el alba,
mi penúltimo whisky quedará sin beber,
llegará, tangamente, mi muerte enamorada,
yo estaré muerto, en punto, cuando sean las seis.

Hoy que Dios me deja de soñar,
a mi olvido iré por Santa Fe,
sé que en nuestra esquina vos ya estás
toda de tristeza, hasta los pies.

Abrazame fuerte que por dentro
me oigo muertes, viejas muertes,
agrediendo lo que amé.
Alma mía, vamos yendo,
llega el día, no llorés.

Moriré en Buenos Aires, será de madrugada,
que es la hora en que mueren los que saben morir.
Rotará en mi silencio la mufa perfumada
de aquel verso que nunca yo te supe decir.

Andaré tantas cuadras y allá en la plaza Francia,
como sombras fugadas de un cansado ballet,
repitiendo tu nombre por una calle blanca,
se me irán los recuerdos en puntitas de pie.

Moriré en Buenos Aires, será de madrugada,
guarda.ré mansamente las cosas de vivir,
mi pequeña poesía de adioses y de balas,
mi tabaco, mi tango, mi puñado de esplín.

Me pondré por los hombros, de abrigo, toda el alba,
mi penúltimo whisky quedará sin beber,
llegará, tangamente, mi muerte enamorada,
yo estaré muerto, en punto, cuando sean las seis,
cuando sean las seis, ¡cuando sean las seis!

* 1968 Música de Astor Piazzolla.